Στα 16 μου, και ενώ μέχρι τότε θεωρείτο βέβαιο, ότι θα πάω πολυτεχνείο με “κάλεσε” η ιατρική μάλλον λόγω της λίγο νεφελώδους διάθεσης, που έχει η νεότητα, να συμμετέχει στην σωτηρία του κόσμου…
Απολάμβανα τις σπουδές μου, τη μάθηση και δεν είχα σκεφθεί βαθύτερα, τι σημαίνει να είσαι γιατρός, όταν το καλοκαίρι του 4ου έτους είδα μια συγκλονιστική ταινία: “άγριες φράουλες” του μεγάλου Μπέργκμαν.Στην σκηνή αποκάλυψη για μένα, διάσημος καθηγητής της ιατρικής, γέρος πια, βλέπει εφιάλτη στον ύπνο του: Ερωτάται από εξεταστές – δικαστές “ποιο είναι το πρώτιστο καθήκον του γιατρού;” και… ο γερο-γιατρός δεν θυμάται, να απαντήσει.
Πέρασαν πολλά χρόνια. Πιστεύω πάντα στον προαιώνιο όρκο των Ελλήνων γιατρών: “ωφελέειν ή μη βλάπτειν”. Ελπίζω, ότι κάνω στην πράξη, ότι συνεπάγεται η πεποίθηση μου, ότι «δεν θεραπεύουμε απλά απρόσωπες ασθένειες, αλλά ασθενείς με αισθήματα, φόβους, αγωνίες και πόνους πέραν του σωματικού πόνου». Πιστεύω ακράδαντα, ότι η τεκμηρίωση της διάγνωσης και οι θεραπευτικές επιλογές, που απαντούν στα “γιατί” με στιβαρά “διότι” είναι υποχρέωση του γιατρού. Θεωρώ, ότι η ανάπτυξη της κριτικής σκέψης οικοδομείται πάνω στη συνεχή εκπαίδευση και γιγαντώνεται με την εμπειρία και το προσεκτικό «άκουσμα» κάθε ασθενή. Πιστεύω, ότι το “γηράσκω αεί διδασκόμενος” για τους γιατρούς έχει και χαρακτήρα εντολής. Εμπλουτίζουμε διαρκώς τη γνώση, γιατί “βλέπεις (διαγιγνώσκεις), ότι ψάχνεις και ψάχνεις αυτό, που ξέρεις (τη νόσο)” και διδασκόμαστε και διδάσκουμε σε κάθε επίπεδο από την επαφή μας με τους ασθενείς μας
Τα παιδιά, που σαν γιατρός βοήθησα, που με προβλημάτισαν, με χαροποίησαν, με πόνεσαν έχουν τεράστια επίδραση, στη διαμόρφωση του “ποια είμαι”. Ότι, τους έδωσα, νιώθω για πάντα δικό μου να είναι.
Θέλω λοιπόν, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτό το κέρδος. Σε τυχαία σειρά αναφέρω μόνο μια μικρή “αντιπροσωπεία” τους, για να τα ευχαριστήσω …επώνυμα
Σας ευχαριστώ και εγώ: Βάιε, Βιβή, Νικόλα, Χαράλαμπε, Χρήστο, Νεκτάριε, Μαρία, Παναγιώτη, Άλεξ, Γιώργο, Σπύρο, Βασίλη, Ορέστη, Βίκτωρα, Λύδα, Χρύσα, Αριάδνη, Αθηνά, Γεράσιμε, Αποστόλη … Μου λείπετε αξέχαστε μου Αλέξανδρε, καλή μου Γιώτα.